یک انگل بسیار خطرناک در روان ما وجود دارد به نام مقایسه خود با دیگران ! مقایسه خود با دیگران از درون عزت نفس ما را میخورد و چیزی از ما باقی نمیگذارد ما معمولا در مراودات اجتماعی با ظاهر انسانها سرو کار داریم. یعنی همان چیزی را که می بینیم به ناچار قبول کرده و باور می کنیم.باطن افراد نیت و فکر و اخلاق آنهاست که قابل مشاهده نیست.پشت پرده ای است که فقط خود کارگردان از آن خبر دارد.دقیقا همان تمایزی که باید بیشتر به آن پرداخته شود تا کمتر دچار سوء تفاهم اخلاقی شویم.مقایسه خود با دیگران یک معضل اخلاقی است که در بیشتر موارد تبعات آن تا مدتها دامنگیر زندگی افراد می شود.از جمله پایین آمدن اعتماد به نفس، احساس سرخوردگی، نارضایتی از شرایط موجود و بلاخره خود کم بینی که خوشبختی را در هاله ای از ابهام از خود واقعی مان دور می بینیم.
مقایسه خود با دیگران ، چرا؟
آیا غیر از این است که ما واقع بین نیستیم و با یک عینک نزدیک بین به جان زندگی شخصی خودمان افتادیم؛تا زوایای داخلی زندگیمان را با وسواس و کنکاش با صفای ظاهری افراد پیرامونمان مقایسه کنیم؟چرا به این فکر نمی کنیم که شاید فراسوی ظاهر خوش رنگ و لعاب و شادشان دنیایی پُر از اندوه و سرخوردگی باشد که ما کاملا از آن بی خبریم!همه انسان ها نقاط قوت و ضعفی دارند.پس در کنار امتیازات و موفقیت هایی که کسب می کنند با مسائل و مشکلاتی هم روبرو می شوند و این یک امر کاملا طبیعی است.اگر تظاهر به چیزی غیر از این بکنند باید شک کنیم؛ چرا که ریاکارانه در اندیشه فریب اطرافیان خود و ظاهر سازی نادرست هستند که امری بسیار غیر اخلاقی است. 
بیایید کمی واقع بین باشیم. به خودمان فرصت بدهیم داشته هایمان را لیست کنیم.چه بسا در دنیای واقعی ثروتمندتر از همه کسانی باشیم که دنیای خالی از محبت و کمبودهایشان را با بَزَک های غیر اخلاقی و ظاهر سازی افراطی به رخ می کشند.اما سوال اینجاست که چرا ظاهر زندگی دیگران را با باطن زندگی خودمان مقایسه می کنیم؟خیلی ساده است.ما انسان ها معمولا خودمان را خیلی خوب می شناسیم.از جزئیات شخصی و احساسات و عواطف، هیجانات و نگرانی های خود آگاهیم.اما آیا در مورد دیگران هم به همین اندازه شفاف اطلاعات مکفی داریم که دست به مقایسه خود با دیگران میزنیم؟مسلما نه!
ما دیگران را به اندازه ای می شناسیم که خودشان از خودشان می گویند و یا می توانند بگویند.
پس اطلاعات ما در مورد دیگران ناقص و محدود است.چرا که تمام قصه اشان را برای ما بازگو نمی کنند.جملات را محدود می کنند و به بزرگ نمایی مسائلی می پردازند که ما انتظار شنیدنش را داریم.ما فقط بخشی از نمایشنامه را می بینیم که به دست کارگردانی زبده طراحی شده تا مسیر نگاه ما را تغییر دهد.البته ظهور شبکه های اجتماعی هم در این مورد بی تاثیر نبوده است و باعث فرایند منفی در این مورد شده است.
خوب است بدانیم که هیچ کس از زوایای منفی و کمی و کاستی و نقصان زندگی شخصی اش فیلم تهیه نمی کند. عکس نمی گیرد و در بوق و کرنا نمی کند.که اگر غیر از این باشد باید به سلامت عقلی شخص شک کرد.
مقایسه خود با دیگران یک راه میانبر است برای تشدید حس حسادت و لرزاندن پایه های زندگی، یک راه اشتباه برای مطالبه ی انتظارات خودمان از طرف مقابل،نوعی لجاجت و بهانه گیری برای مقابله با همسر .و در یک کلام اتلاف وقت است برای دیدن فیلمی که بی شک از آن لذت هم نمی بریمبا این کار زمان و انرژی مثبتی را که می توانستیم صرف بهبود روابط خودمان بکنیم از دست داده ایم و از بار معنایی و عاطفی زندگیمان کاسته ایم.
همه انسان ها در دایره روابط تعریف شدهء زندگی شان با مشکلاتی دست و پنجه نرم می کنند.دور از ذهن به نظر می رسد که فکر کنیم، همیشه شرایط زندگی برای همه به غیر از ما بر وفق مراد است.لزوما آن چیزی را که ما با چشم سر می بینیم، وضعیت مطلق و تمام زوایای زندگی افراد نیست!چرا فکر می کنیم آدمهای متمول و پولدار لزوما خوشبخت هستند؟البته پول شاید آسایش نسبی و ظاهری ما را تامین کند اما آرامش روح و روان ما را هرگز.پول میزان مناسبی برای سنجش افکار آزار دهنده، روحیات ناارام، خُلقیّات و منیّات پنهان افراد نیست.پول زیاد سلامتی به دنبال ندارد.بیماری هم مثل مرگ ممکن است گریبان هر کس را بگیرد و اگر ناعلاج باشد، فرقی نمی کند غنی یا فقیر باشیم، مقصد همه یک جاست.
اما مقایسه را چطور درمان کنیم؟
تنها راه نجات ما برای دور بودن از دنیای قیاس و افکار آزاردهنده، قانع بودن به داشته هایمان و شکر گزار بودن است.این وعده الهی است که شکر نعمت نعمتت افزون کند.پس شک نکنیم که اگر در مسیر درست حرکت کنیم به آرامش و آسایش هم‌می رسیم!فقط کافی است آستین ها را بالا بزنیم.خودمان برای ساختن رویاهایمان تلاش کنیم.رؤیاهایمان را بسازیم.به بالا نگاه کنیم و تلاش کنیم خودمان بدون حبّ و بغض از نردبان ترقی بالا برویم.اوج بگیریم تا جایی که مراد دل حاصل شود.بیش از حد به چشم سر برای دیدن زیباییهای ظاهری افراد اعتماد نکنیم که دیدن ظاهر هنر نیست.
و هر آنچه واقعیت زندگی است، پشتپرده است و از نگاه من و شما به حد کافی دور و غیر قابل دسترس!
اگه شما تونسته باشید یه نفر رو از لحاظ اعتماد به نفس تقویت کرده باشین، رسالتتون رو انجام دادن.
قطعا تونستین، چون به من که کمک ویژه ای کردین